# लिटररी नोंदी # चार
पावसानंतरची उन सावली, नुकतच मैदानावर वाढू लागलेली हिरवळीची बेट..
भरदिवसा घरातल्या अंधारात बुचकळलेलो मी...किती वेळेपासून काय???......अनादी अंतापासून इथच आहे...
हा अंधार संपत नाही न मी त्याला संपवू शकत नाही..
कोंडलेला एकांत कि एकांतात कोंडलेला मी मरू शकत नाही....
मी एकटाच आहे इथ...कळत असल्यापासून...बाप बाहेरच्या खोलीत असतो..तो बाहेरच्या बाहेर जातो...अन येतो...
अरे...कसला आवाज येतोय तिकडे मैदानाच्या पलीकडे...जोराचा गलका ..गोंधळ...पाठोपाठ शिव्या......कधी नव्हे तो झपाट्याने पावले उचलत मी तिकडे गेलो..तिथ जाईपर्यंत थकवा आला .....मग मी पाहिलं ..बाप रस्त्याच्या बाजूला खाली पडलेला ...चार-पाच जन हनतायत...दिसेल जागा तिथे.. लाथा बुक्क्याने तुडवतायत त्याला ...एक जन छातीवर कुदून बसलाय... एक छोटस पोरग काठी घेऊन आलेलं...तेही मारतंय जस जमेल तशी काठी....मी त्या पोराकडेच पाहतोय..त्याची निरागसता हरवली नाहीय ...पण तरी कुठल्या अनामिक ताकदीच्या बळावर त्याचा बाबा शोभणाऱ्या माणसाला काठीने बडवत असेल तो .....देव इतकी निर्लजता त्याला देत असेल का?..त्याला यावेळी त्याची आई पण आठवत नसेल का....?
मी पाहतोय त्या मुलाच्या व माणसांच्या हालचाली...मी थांबवत नाहीय त्यांना ...ते विचार करत असतील का कि या माणसाचा एकुलता एक तरूण मुलगा इथ आपल्याच बाजूला उभा आहे....त्याचं जाऊदे हा खाली पडलेला बाप विचार करत असेल का कि त्याचा मुलगा बाजूलाच उभ राहून या मारणार्यांकडे फक्त पाहत आहे.....पावसाचे थेंब परत टपटप सुरु झाले..मारणाऱ्यांनी मन मोकळ मारून घेतल...मनसोक्त...आता रक्ताळलेला बाप पडलाय.....खाली...मी हळूहळू खाली बसलो...बापाने कण्हत..रक्ताळलेल्या मिटमिटत्या डोळ्यांनी एकवार पाहिलं....त्याच्या काटे आलेल्या शरीरावर मी नजर फिरवत असतांनाच पाउस जोराचा सुरु झाला ....पाण्यासोबत वाहत जाणाऱ्या मातींच्या कणांमध्ये विरघळत विरघळत मी हळू
हळू जमिनीच्या पोटात सरकू लागलो....
# समाधान #
पावसानंतरची उन सावली, नुकतच मैदानावर वाढू लागलेली हिरवळीची बेट..
भरदिवसा घरातल्या अंधारात बुचकळलेलो मी...किती वेळेपासून काय???......अनादी अंतापासून इथच आहे...
हा अंधार संपत नाही न मी त्याला संपवू शकत नाही..
कोंडलेला एकांत कि एकांतात कोंडलेला मी मरू शकत नाही....
मी एकटाच आहे इथ...कळत असल्यापासून...बाप बाहेरच्या खोलीत असतो..तो बाहेरच्या बाहेर जातो...अन येतो...
अरे...कसला आवाज येतोय तिकडे मैदानाच्या पलीकडे...जोराचा गलका ..गोंधळ...पाठोपाठ शिव्या......कधी नव्हे तो झपाट्याने पावले उचलत मी तिकडे गेलो..तिथ जाईपर्यंत थकवा आला .....मग मी पाहिलं ..बाप रस्त्याच्या बाजूला खाली पडलेला ...चार-पाच जन हनतायत...दिसेल जागा तिथे.. लाथा बुक्क्याने तुडवतायत त्याला ...एक जन छातीवर कुदून बसलाय... एक छोटस पोरग काठी घेऊन आलेलं...तेही मारतंय जस जमेल तशी काठी....मी त्या पोराकडेच पाहतोय..त्याची निरागसता हरवली नाहीय ...पण तरी कुठल्या अनामिक ताकदीच्या बळावर त्याचा बाबा शोभणाऱ्या माणसाला काठीने बडवत असेल तो .....देव इतकी निर्लजता त्याला देत असेल का?..त्याला यावेळी त्याची आई पण आठवत नसेल का....?
मी पाहतोय त्या मुलाच्या व माणसांच्या हालचाली...मी थांबवत नाहीय त्यांना ...ते विचार करत असतील का कि या माणसाचा एकुलता एक तरूण मुलगा इथ आपल्याच बाजूला उभा आहे....त्याचं जाऊदे हा खाली पडलेला बाप विचार करत असेल का कि त्याचा मुलगा बाजूलाच उभ राहून या मारणार्यांकडे फक्त पाहत आहे.....पावसाचे थेंब परत टपटप सुरु झाले..मारणाऱ्यांनी मन मोकळ मारून घेतल...मनसोक्त...आता रक्ताळलेला बाप पडलाय.....खाली...मी हळूहळू खाली बसलो...बापाने कण्हत..रक्ताळलेल्या मिटमिटत्या डोळ्यांनी एकवार पाहिलं....त्याच्या काटे आलेल्या शरीरावर मी नजर फिरवत असतांनाच पाउस जोराचा सुरु झाला ....पाण्यासोबत वाहत जाणाऱ्या मातींच्या कणांमध्ये विरघळत विरघळत मी हळू
हळू जमिनीच्या पोटात सरकू लागलो....
# समाधान #
No comments:
Post a Comment