नोंदी सात

# लिटररी नोंदी, सात#
मुलाखत देऊन आम्ही पायीच इंडिया गेटकडे निघालो, संध्याकाळच्या किरणांमध्ये इंडिया गेटचा वरचा भाग चांगलाच सोनेरी रंगात न्हाऊन गेला होता,कसलतरी पथनाट्य सादर करणारे तरुण मुलं-मुली दिसत होते, एकूणच परिसरातील काही गर्दी त्यांच्याभोवती थोडी उभी होती, काही लक्षपूर्वक ऐकत होते तर काही उगाचच ऐकायचे म्हणून ऐकत होते, बाजूला उभे राहून काही जण मोबाईल वर बोलत होते काही कानात कॉर्ड लावून गाणं ऐकत चालत होते, सर्व जण धुंदीतच होते आपापल्या………..

आम्ही मोकळे झालो होतो, अतिमोकळे झालो होतो, धरणातील सार पाणी वाहून गेल्यानंतर खाचखळग्यांमधून नाईलाजाने डचमळत डचमळत जाणाऱ्या अंतिम पाण्याच्या प्रवाहसारखे आमची पावले अडखळत होती.सर्व शक्ती सम्पली होती.कोणीतरी काहीतरी भयानक पद्धतीने आमच्या शरीरातून मोठी ताकद व ऊर्जा काढून घेऊन आम्हाला रिकामं करून टाकलं होत, त्राण निघून गेला होता, जीव नव्हता,हाडामासाच एक शरीर उरलं होतं आमचं व फक्त श्वास घेता येत होता.

स्पर्धेच्या शेवटच्या स्थानाला स्पर्श करून तर आलो होतो पण अजून कोण जिंकेल हे काही दिवस गुलदसत्यातच राहणार होते,प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर एकाचवेळी सुटकेचा भाव व माहित नसलेल्या भविष्यतिल क्षणांची उत्कटता दिसून येत होती.

इतक्यात मागच्या बाजूने मोठमोठ्याने गलका ऐकू आला, आम्ही पण तिकडे वळालो, तीन चार सुरक्षा रक्षक एका जणाला इंडिया गेटच्या त्या आतील भागात जाण्यापासून रोखत होते.तो त्यांच्या विनवण्या करत होता मध्येच मोठ्याने बोलत होता, काळी पॅण्ट, पांढरा शर्ट, याला तर बहुतेक आताच धोलपुरा हाऊस मध्ये मी पहिल्यासारख वाटत होतं.
रंजन ओरडला , “अरे, हा कपिल…..”
आम्ही गर्दीतून वाट काढत त्याच्याकडे जाऊ लागलो इतक्यात सूरक्षा रक्षकांच कड तोडून तो मध्ये घुसला, कदाचित त्यांनी त्याला परवानगी दिली असावी,तो ऐन मध्यात जाऊन लडखडत खाली बसला जोरजोराने रडायला लागला , त्याचा आवाज संध्याकाळच्या आसमंतात अधिकच भेसूर वाटू लागला …
रंजन त्याला चांगला ओळखत होता, तो म्हटला हा कपिलचा शेवटचा attempt यानंतर तो एजबार होतोय, सात आठ वर्षातील हा त्याचा तिसरा interview, घरातून अक्षरशः पळून आलाय, स्वतः च काम करतो, कमवतो, व अभ्यास करतो, या वेळी भयानक टेन्शन मध्ये आहे, इंजिनीअरिंग झालंय, गेल्या वर्षी एक दोन कंपनीत ट्राय केला पण upsc चा कीडा त्याला स्वस्थ बसू देत नाही, आता परवा भेटला सदनात तेव्हा म्हटला कि, मी माझ्या फिल्डचंही काम आता विसरून गेलोय , घरचे मला विसरून गेलेय, आतापर्यंत कुठेच कसलं सिलेक्शन झालं नाही, यावेळी नाही झालं तर आयुष्यच संपल.
आम्ही त्याला मोकळं होऊ द्यायचं ठरवलं, आता तो धुमसत होता, विझत चाललेल्या निखाऱ्यासारखा.
हि आग येथून हाकेच्या अंतरावर असलेल्या धोलपुरा हाऊसच्या त्या थंडगार एसी रूम पर्यंत जाईल का?
त्याच्या विचाराच्या विचारांनी आसमंत दाटून आलं होत, अंधार पसरू न देण्याचा आटोकाट प्रयत्न सर्वत्र पेटलेल्या नियॉन एल इ डि दिव्यांनी चालवलेला होता, ……
– समाधान महाजन