भाग सहा

नवोदयचे दिवस

एक अर्धवट बांधकाम झालेल्या इमारतीची गच्ची , आम्ही दोघ , दूरवरून मजीदितील येणारे अल्ला हो अकबरचे आवाज..संध्याकाळ दाटून आलेली, पिवळे दिवे घराघरातून हळूहळू लागत आहेत, मुलांचा खेळण्याचा कलकलाट वाढत आहे,रस्त्यावरून नळामुळे वाहणारे पाणी गटारीच्या पाण्यात बेमालूम मिसळून जात आहे काही घरातून चुलीचा निघणारा धूर या सर्व वातावरणातील उदास पण गडद करत सभोवताली पसरत जातोय अर्धी थंडी अंगाला जाणवतेय पण ती तीतकीच. आताच गेम्स खेळून आलेल्या पटांगनावरच्या पिवळ्या गवतावर दवाचे पाणी पसरू लागले असावे.

 संध्याकाळच्या प्रेअरला दांडी मारून आम्ही इथ काय करत आहोत.

.

.

.

कोपऱ्यातील खोलीतून पेटीचे व तबल्याचे आवाज येत आहेत. आता यावेळी त्या  खोलीत असणारे सर्व उपस्थित हे माझ्यासारखे क्षुद्र पृथ्वीतलावरचे मर्त्य मानव नसून स्वर्ग लोकातून आलेले गंधर्व व अप्सरा त्या ठिकाणी आहेत , त्यांच्या सर्वांच्या आवाजाला एक स्वर्गीय वरदान लाभले असून साक्षात देवाधीपती देवांना संगीत शिकवणारे गुरु त्या ठिकाणी असल्याने त्यातील कोणाचाही आवाज कानी पडणे हा आपल्या कानाकडून झालेला अक्षम्य अपराध आहे अस समजून तिकडे थोडेही न बघता व काहीच ऐकू येत नसल्यागत तिथून फक्त रस्ता नसल्याने अत्यंत नाईलाजाने  त्या खोलीजवळून जाव लागत असल्याचे पाप उरी बाळगत सोबत चालत असलेल्या मित्रांसोबत , “प्यार के कागज पे....किंवा .....नजर के सामने ...किंवा ..... जादू तेरी नजर “ यासारखे अभद्र लोकांसाठी निर्माण केलेली गाणी मनातल्या मनात म्हणत अगदीच कसतरी आम्ही जात असू.

.

.

.

संध्याकाळची कंपल्सरी  स्टडीची वेळ , पावसाळयाचे दिवस ..भरीस भर अंगावर पांढराशुभ्र नेहरू सदरा , पाउस सुरु आहे कदाचित आज दिवस भरापासून कारण सकाळची पी.टी गोडाऊन मध्ये इकडे तिकडे हात पाय तानण्यात अर्थात योगा करण्यात गेल्याच आठवत होत

वरच्या पत्र्यावर पाउस पडल्याचा आवाज व ते पाणी खाली टपटपत वाहून जात असतांना लगतच्याच व्हरानड्यावर त्यातील काही थेंब अंगावर उडत असतांना पिवळ्याधमक बल्ब खाली बसून कसलस न कळणार इंग्रजीच पुस्तकातील डोक्यावरून जाणाऱ्या ओळींचं वाचन म्हणजे अभ्यास सुरु असतांना कोणास ठाऊक का कदाचित वातावरणामुळे अंगात बारीक ताप असावा, कदाचित भूक लागली असावी, कदाचित थकलो असावा ,कदाचित काय वाचतोय ते कळत नसाव, कदाचित कोणी काहीतरी म्हटल्याच वाईट वाटत असावं ..पण मी माझ्या नकळत घरी पोहचलो होतो इथल्या थंडगार वातावरणापेक्षा घरात उबदार वाटत होत, समोरून आई असावी मी आईच्या मांडीवर डोक ठेवल व आई केसांवरून हात फिरवतेय..

एक सणसणीत कानाखाली बसली .. नको त्या वेळी झोप येणे हि महाभयंकर चूक होती. कदाचित रात्र रडण्यात गेली असावी. बर्याचदा कारणच सापडत नाही घटना का अशा घडून जातात. पण आयुष्यात शिकउन जातात इतक पण साध सोप कस म्हणता येईल कि त्या एक आठवण ठेऊन जातात. कारण कधी आठवणी महाभयंकर असतात कधी खूप गोड,हसऱ्या, हलक्या  नाजूक . या हलक्या नाजूक आठवणी मोरपीस अंगावर फिरवल्यासारखा नाजूक स्पर्श देऊ करतात तर काहिंकडे पाहून आताही त्या काळाच्या पडद्याला सरकाव वाटत नाही कारण सत्य नको तितक नग्न असत.

.

.

.

वेळ उन्हाळ्यातील रात्रीची...नुकतच नववीतून दहावीत गेल्याची. नुकताच रात्री १० ला सुरु झालेला १० वीचा चहा  घेऊन वर्गात डोळ्या खाली भल मोठ पुस्तक तास-दोन तास वाचून झाल्यावर गरम होतंय म्हणून व चला आता कॉटवर जाऊन पडू म्हणून आमच टोळक हळूहळू रस्त्यावर येत, मध्येच एखादी ट्रकचा अपवाद वगळता वाहतूक जवळपास बंदच..

भलमोठ गोडाऊन झोपेच्या आधीन झालेले, रस्त्यावरचे काही लाईट मध्येच चमकून जातायत.अनेक दिवसांपासूनच्या उभ्या असलेल्या दोन ट्रकांवर प्रचंड धूळ साचलेली, ग्यारेजचे ऑईल पसरलेले,काही टायरचे तुकडे इतस्त विखुरलेले व इकडे ....

एकदम हसले सर्वच आणि हसतच राहिले..

why the karishma exposed herself in such bold manner in ‘सरकायलिओ खटीया जाडा लगे..’ 

म्हणजे बस का ,

म्हणजे सम्पल का , 

म्हणजे इतकच का , 

म्हणजे अजून काय पाहयाचे राहील, 

इत्यादी इत्यादी ... and once again dance for the road … जाडे मे बलमा प्यारा लागे..हा हा हा तुफानच . 

हा दिवस आहे कि रात्र हा उन्हाळा आहे कि हिवाळा हे आम्हीच आहोत कि अजून कोणी काहीच कळत नव्हत ..हे समोर जे गोडाऊन दिसतेय ना तिथे रहाव वाटत नव्हत काही वर्षांपूर्वी, आम्ही कैदी, आमचा कैदी नंबर, कैद्यांची कायम लाईन आणि शिस्त, हा तुरुंग आहे प्रचंड मोठा, अस सुरुवातीला काही म्हणत ते अस का म्हणत कळत नसे मी इतका टोकाचा विचार कधी केला नव्हता पण सुरुवातीला खूप कोंडल्यासारख वाटायचे आणि आज आता हा रोड डान्स ..

आता कोणी बांधून ठेवलंय आम्हाला ? कोणीच नाही. आता या क्षणी आम्ही इथून जाऊ शकतो का ? तर सहज जाऊ शकतो कारण मुळातच आम्ही रस्त्यावर उभे आहोत. पण आम्ही जात नाहीत , आमच्या मनात असा आता विचारही येत नाहीय. आमच्यातल्या काहींना तर आता कधी घरीही करमत नाहीय .. आता सवय झालीय ..आता सवय झालीय .. आता या सर्व रुटीनची सवय झालीय, पूर्वी  वाटणारा त्रास  आम्ही आता एन्जोय करतोय ..या सर्वातून आम्हला सुटका नकोय कारण आम्ही त्याचा भाग झालोय अन ते आमचा भाग झालंय 

हे नवोदय आम्ही खरच तुझ्या प्रेमात पडलोय.

                              आगामी ‘नवोदयचे दिवस’ या पुस्तकातून

                                                     (समाधान महाजन )